O zjawiskach magnetycznych

Do wykonania doświadczenia potrzebujemy:

*Podstawki z dwoma przeciwległymi nogami 

* Sznurka 

* Magnesów neodymowych

Przyczepione do drewnianych "nóg" magnesy staramy się połączyć tak, by między nimi była pewna przerwa oraz tak, aby utrzymywały się w powietrzu.

Oddziaływania między magnesami są znacznie silniejsze niż grawitacja. Magnesy po prostu usiłują spaść na siebie nawzajem. Kiedy lekko oddalimy jeden magnes, oddziaływania pomiędzy niby osłabną, co spowoduje iż wygra siła grawitacji, powodując upadek magnesów. 

Silnik jednobiegunowy (homopolarny)

Do wykonania potrzebujemy:

* Magnes neodymowy

* Bateria

* Drut miedziany

Jak działa opi­sany model sil­nika? By to zro­zu­mieć naj­le­piej spoj­rzeć na poniższy sche­mat, gdzie zazna­czono jego główne ele­menty, oraz istotne tutaj oddzia­ły­wa­nia.

Prąd elek­tryczny I pły­nie obwo­dem zamk­niętym przez wyko­nany z prze­wod­nika rotor i magnes, w kie­runku od bie­guna dodat­niego do ujem­nego. Magnes trwały wytwa­rza jed­no­cze­śnie pole magne­tyczne o induk­cji B. Linie sił tego pola prze­bie­gają, jak się przyj­muje, od bie­guna półn­oc­nego N, do bie­guna połu­dnio­wego S. Wia­do­mym jest, że na prze­wod­nik o dłu­go­ści l, przez który pły­nie prąd o natęże­niu I umiesz­czony w polu magne­tycz­nym o induk­cji B, działa tak zwana siła elek­tro­dy­na­miczna F

Kie­ru­nek tej siły jest pro­sto­pa­dły do kie­runku prze­pływu prądu elek­trycz­nego i linii sił pola magne­tycz­nego. Jej zwrot okre­śla reguła lewej dłoni, co zazna­czono także na rysunku. Siła ta powo­duje obrót rotora w odpo­wied­nim kie­runku. Zmie­nia­jąc bie­gu­no­wość pola magne­tycz­nego, lub źródła napięcia można uzy­skać obrót w prze­ciw­nym kie­runku.

Prądy wirowe

- Wraz ze wzrostem natężenia pola magnetycznego bądź przewodności właściwej przewodnika lub im szybciej zmienia się pole magnetyczne, na którego działanie wystawiony jest przewodnik, tym silniej indukują się prądy wirowe.

W doświadczeniu wykorzystujemy dolną część metalowej puszki po napojach, którą odcinamy i stawiamy na powierzchni wody w talerzu, Dotykając puszki magnesem pokazujemy,  że jest ona wykonana z materiału nieferromagnetycznego. Na skręconym sznurku zawieszamy silny magnes neodymowy. Zwalniamy magnes. Po chwili puszka zaczyna się obracać w kierunku zgodnym z kierunkem obrotu magnesu. 

Puszka praktycznie nie wykazuje właściwości magnetycznych, ale gdy puszkę obejmuje zmienne pole magnetyczne drgającego magnesu, to powstaje prąd indukcyjny, zwany prądem wirowym. Prąd ten wytwarza pole magnetyczne, które co wynika z reguły Lenza, przeciwdziała przyczynie, która go wytworzyła. Jeśli magnes się zbliża do puszki to następuje oddziaływanie pomiędzy nim, a puszką. Puszka zaczyna pływać po tafli wody, zgodnie z ruchem magnesu. 

a